Opkomen voor oudere werkloze
April vorig jaar viel het hart van Hugo Kamperman plotseling stil. Na een geslaagde reanimatie en de nodige operaties probeert hij zijn leven weer op te pakken. ‘Het gaat nu goed met mij, ook al heb ik veel capaciteit moeten inleveren. Daarom ben ik in juli ook met het cliëntenraadswerk voor Rijnmond gestopt. Jammer dat ik niet meer heb kunnen doen, maar het is beter om nu aan mijzelf te denken. Anders had ik zeker voor een nieuwe periode bijgetekend.’
De 64-jarige Hugo kijkt terug op drie bewogen cliëntenraadsjaren. ‘Ik ben destijds voor CNV in de cliëntenraad gekomen. In het begin had ik hoge verwachtingen, vooral van het commissiewerk. Ik dacht dat je op korte termijn veel resultaat kon boeken. Maar bij een cliëntenraad werkt dat niet zo, omdat elk voorstel langs verschillende schijven en het management gaat. Voordat er daadwerkelijk iets gebeurt, ben je zo een jaar verder.’
Weinig realiteitszin
Het voormalige cliëntenraadslid heeft zich in zijn raadsperiode vooral voor de oudere werknemer sterk gemaakt. ‘Dat onderwerp heb ik op diverse bijeenkomsten aangesneden, ook tijdens een bezoek aan de Tweede Kamer bij minister Donner. De huidige aanpak getuigt van weinig realiteitszin. We moeten van de overheid allemaal langer doorwerken, terwijl de praktijk uitwijst dat de oudere werkloze niet of nauwelijks aan de bak komt. Het helpt niet als een werkcoach alleen maar zegt: “gaat u maar solliciteren”. Zelfs als je een werkgever erop wijst dat er allerlei aantrekkelijke regelingen zijn en er voordelen zitten aan het in dienst nemen van een oudere werknemer, durft hij die stap toch niet te zetten. Er is dus meer nodig om ouderen aan het werk te helpen.’
Zwart op wit
Ook op andere punten ziet Hugo graag veranderingen. ‘Ik was tot mijn 61e douanedeclarant met als specialisme beroep- en bezwaaraangiften. Vanuit mijn werk ben ik gewend om alles zwart op wit te zetten, dus ook wat telefonisch aan vragen binnenkomt. Je noteert de naam van de beller, wat hij of zij heeft gevraagd en bewaart dat op papier. Daarom vind ik het ook zo vreemd dat UWV juist steeds minder op papier zet. Die kritiek heb ik ook tijdens een excursie aan het Callcenter geuit. Als een cliënt met UWV belt en de volgende dag terugbelt, krijgt hij een andere werkcoach aan de lijn aan wie hij het hele verhaal opnieuw kan vertellen. Waarom? Omdat er uit privacyoverwegingen geen namen van werknemers worden doorgegeven. Nu weet ik wel dat het management voor deze manier van werken heeft gekozen, maar daar kun je ook de nodige vraagtekens bij zetten. We hebben dat een aantal keer regionaal met de Cliëntenraad van West-Brabant & Zeeland aangekaart.’
Maaltijden rondbrengen
Hugo is nu uit de raad, maar helemaal stil zitten kan hij niet. Zo brengt hij elke week zijn twee kleindochters van 3 en 4 jaar naar de gymnastiekles. Ook is hij voor vrijwilligerswerk in de kerk benaderd. ‘Vier jaar geleden ben ik van Rotterdam naar Hendrik-Ido-Ambacht verhuisd. Blijkbaar hadden ze daar al gehoord dat ik in Rotterdam erg actief was, want ik werd meteen voor allerlei activiteiten in de (kerkelijke) gemeente gevraagd. In het begin heb ik de boot afgehouden. Nu breng ik op maandag en donderdag maaltijden bij bejaarden rond. Zo leer ik langzamerhand ook dit dorp beter kennen.’
Weinig realiteitszin
Het voormalige cliëntenraadslid heeft zich in zijn raadsperiode vooral voor de oudere werknemer sterk gemaakt. ‘Dat onderwerp heb ik op diverse bijeenkomsten aangesneden, ook tijdens een bezoek aan de Tweede Kamer bij minister Donner. De huidige aanpak getuigt van weinig realiteitszin. We moeten van de overheid allemaal langer doorwerken, terwijl de praktijk uitwijst dat de oudere werkloze niet of nauwelijks aan de bak komt. Het helpt niet als een werkcoach alleen maar zegt: “gaat u maar solliciteren”. Zelfs als je een werkgever erop wijst dat er allerlei aantrekkelijke regelingen zijn en er voordelen zitten aan het in dienst nemen van een oudere werknemer, durft hij die stap toch niet te zetten. Er is dus meer nodig om ouderen aan het werk te helpen.’
Zwart op wit
Ook op andere punten ziet Hugo graag veranderingen. ‘Ik was tot mijn 61e douanedeclarant met als specialisme beroep- en bezwaaraangiften. Vanuit mijn werk ben ik gewend om alles zwart op wit te zetten, dus ook wat telefonisch aan vragen binnenkomt. Je noteert de naam van de beller, wat hij of zij heeft gevraagd en bewaart dat op papier. Daarom vind ik het ook zo vreemd dat UWV juist steeds minder op papier zet. Die kritiek heb ik ook tijdens een excursie aan het Callcenter geuit. Als een cliënt met UWV belt en de volgende dag terugbelt, krijgt hij een andere werkcoach aan de lijn aan wie hij het hele verhaal opnieuw kan vertellen. Waarom? Omdat er uit privacyoverwegingen geen namen van werknemers worden doorgegeven. Nu weet ik wel dat het management voor deze manier van werken heeft gekozen, maar daar kun je ook de nodige vraagtekens bij zetten. We hebben dat een aantal keer regionaal met de Cliëntenraad van West-Brabant & Zeeland aangekaart.’
Maaltijden rondbrengen
Hugo is nu uit de raad, maar helemaal stil zitten kan hij niet. Zo brengt hij elke week zijn twee kleindochters van 3 en 4 jaar naar de gymnastiekles. Ook is hij voor vrijwilligerswerk in de kerk benaderd. ‘Vier jaar geleden ben ik van Rotterdam naar Hendrik-Ido-Ambacht verhuisd. Blijkbaar hadden ze daar al gehoord dat ik in Rotterdam erg actief was, want ik werd meteen voor allerlei activiteiten in de (kerkelijke) gemeente gevraagd. In het begin heb ik de boot afgehouden. Nu breng ik op maandag en donderdag maaltijden bij bejaarden rond. Zo leer ik langzamerhand ook dit dorp beter kennen.’
