Terug naar de schoolbanken. Ditmaal vrijwillig. Op het programma staat het onderwerp Gedragsbeïnvloeding. Inderdaad dit is niet een gewone school, maar de Summer School voor leden van de Cliëntenraad. Ik heb er veel geleerd, en ben vooral met één vraag naar huis gegaan: bent u eigenlijk al cliëntenraadslid?

Om maar af te trappen: ik heb nog nooit zo'n leuke en interessante les gehad. Helaas stond psychologie nooit op het lesrooster van de middelbare school. Je mag hier zelfs kromme zinnen maken. Na de binnenkomer was ik gelijk bij de les: “Ons brein is lui”. Dat sloot mooi aan op iets wat ik goed ken, een boek van Dick Swaab met de titel Wij zijn ons brein. Dan is de boodschap dus helder: Wij zijn lui!

Maar dat blijkt niet de bedoeling te zijn. Het gaat erom dat ons brein een voorkeur heeft voor keuzes die snel te maken zijn. Verder zijn wij sociaal en doen we graag het goede, al moeten we daar soms wel een handje bij geholpen worden.

Stel: je rookt en staat in de rokerszone. Daar staat een peukenbarometer, waar je je gerookte sigaret in moet uitdrukken, met de vraag wie de beste speler ter wereld is: Ronaldo of Messi. Je stemt. De schoonmaker wint, want die hoeft niet meer te vegen! Als je er even over nadenkt is dat een erg sociale en sympathieke oplossing. 

Nou zijn er meer dingen die we graag goed doen, aldus onze cursusleider Juke. We zijn graag consistent, we houden ons bij onze keuzes. Dat is niet alleen gemakkelijk voor ons brein, maar we vinden het ook belangrijk dat anderen onze keuzes herkennen. Daarvoor moeten die anderen je natuurlijk wel kunnen zien, weten dat je er bent. 

Dat was precies de vraag. Wie kent de Cliëntenraad eigenlijk? Tot een jaar geleden had ik geen flauw benul van het bestaan van de raad. In mijn vrienden- en kennissenkring gold hetzelfde. Maar ook binnen UWV lijken veel medewerkers niet op de hoogte van ons bestaan. Dan moet je dus zorgen voor herkenbaarheid. Maar we staan toch bijvoorbeeld op de site? Jazeker, maar bij nadere beschouwing blijkt die meer over UWV dan over de raad te gaan.

Het lijkt me een mooi onderwerp om de komende tijd mee aan de slag te gaan. De cursus bleek ook daar een goed handvat voor te bieden: afkijken. Want hoe zorg je voor commitment? Door bijvoorbeeld te kijken hoe straatverkopers hengelen naar sympathie en dan het abonnement afsluiten. Vindt u de raad belangrijk? Vindt u dat de raad goed werk levert? Wilt u dat de raad een eigen gezicht heeft? En dan als laatste die kromme zin, die toch zo duidelijk is. Want ken je de raad, dan wil je het beste voor de raad: Bent u al cliëntenraadslid?