Verslechterde arbeidsvoorwaarden, een onzeker inkomen en vergrote bijstandsafhankelijkheid voor werknemers met een arbeidsbeperking. Dat zouden de gevolgen zijn als de Tweede Kamer het besluit om de loonkostensubsidie te veranderen in loondispensatie had doorgevoerd. Gelukkig zijn de plannen van afgelopen jaar teruggedraaid. De brief die de Centrale Cliëntenraad aan de Commissie SZW stuurde droeg daaraan bij. Rens van Waardenberg is secretaris bij de Centrale Cliëntenraad. Hij legt uit waarom de raad het belangrijk vond zich te laten horen.

Waar ging de brief over?

‘Het kabinet was van plan om loonkostensubsidies voor werkgevers te vervangen door loondispensatie. Dat moest werkgevers ontlasten door ingewikkelde administratieve verplichtingen weg te nemen. Maar deze wijziging zou heel slecht uitpakken voor werknemers met bijvoorbeeld een arbeidsbeperking die niet het wettelijk minimumloon kunnen verdienen, en daarom gebruikmaken van de regeling voor loonkostensubsidie.

We hebben de brief net voor het einde van het zomerreces verstuurd. We dachten: als de Kamerleden terugkomen van reces, hebben ze een enorme stapel met post. Laten wij zorgen dat we bovenaan die stapel terechtkomen.’

Wat was het probleem van de geplande veranderingen?

‘Voor werknemers die niet het volledige loon kunnen verdienen, wordt de werkgever met een subsidie gecompenseerd. De geplande verandering naar een dispensatiesysteem zou voor die mensen, en dan vooral voor die groep met een verdienende partner of met eigen geld, een enorme achteruitgang betekenen. Omdat een pensioenopbouw bepaald wordt op basis van het door de werkgever betaalde loon, had dat ook een negatief effect. Daarbovenop zouden de administratieve lasten die eerst door de werkgever werden gedragen, nu bij de werknemer terechtkomen.

Voor werknemers die niet zelfstandig aan inkomsten tot het minimumloon kunnen komen, vanwege een arbeidsbeperking bijvoorbeeld, was dat slecht nieuws. Veel mensen die daarmee te maken hebben zijn klant of afhankelijk van het UWV. Daarom vonden we dat wij hier ook een verantwoordelijkheid in hadden.’

De Centrale Cliëntenraad heeft maar één keer eerder een brief aan de Tweede Kamer gestuurd. Waarom doen jullie dat zo weinig?

‘De brief die we eerder aan de Tweede Kamer stuurden ging over het dagloonbesluit. Door die regeling zouden WW-gerechtigden het risico lopen een lager dagloon te krijgen – een rampzalige maatregel, die later gelukkig is teruggedraaid.

We schrijven niet vaak brieven. Je moet goed nadenken als je zo’n wapen inzet: het moet niet bot worden op den duur. Als we voor ieder punt waar we het niet mee eens zijn een brief sturen, dan verliest het middel zijn waarde.’

Waarom besloten jullie nu tóch een brief te sturen?

‘De Centrale Cliëntenraad is met drie leden vertegenwoordigd in de Landelijke Cliëntenraad, die was al met dit onderwerp bezig. Je zou kunnen denken: omdat je in die raad zit, heb je je steentje al bijgedragen aan dit onderwerp. Daar hebben we uitgebreid over gesproken, maar we vonden het toch belangrijk om zelf ook een signaal af te geven. Met het idee: hoe meer mensen in de gaten krijgen dat het een slechte maatregel is, hoe beter dat is. Want deze beslissing zou zó’n grote impact hebben op mensen die van het UWV en de regering afhankelijk zijn.’

Waartoe heeft de brief geleid?

‘Je weet nooit 100% zeker wat zo’n brief bijdraagt, maar het heeft in ieder geval niets slechts gedaan. Het voorgenomen besluit is uiteindelijk niet doorgevoerd: de loonkostensubsidie blijft bestaan. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald!’

Lees hier de brief die de Centrale Cliëntenraad aan de Commissie SZW stuurde.